Laboratorium

Nie było ich tu wcale tak wiele. Widziała to na skanerze, a także słyszała. Zaledwie trzy osobniki, pozbawione w zupełności możliwości wydostania się z tych cel i zaatakowania ich. Lub zwyczajnie ucieczki z tego przeklętego laboratorium. To uspokoiło nieco Charę, która brała powolny oddech za oddechem, by ręce już jej się tak nie trzęsły. Mieli krótką chwilę, by ochłonąć; by ona sama ochłonęła po tym fantasmagorycznym doświadczeniu. Nigdy przedtem nie doznała niczego na takim poziomie; takiego wielkiego pomieszania jawy i snu. Śmierć i egzystencja w cichej pustce wydawały jej się zbawieniem w porównaniu do tych koszmarnych wizji - tak realnych, że mogących doprowadzić do czyjejś śmierci jej własnymi rękoma.
Dziewczyna odwróciła głowę w kierunku rozmawiającego z tym całym doktorem Lingarda. Christopher Vacuum... Nie obchodziło ją nazwisko tej osoby. Co znacznie bardziej ją poruszyło, wręcz wstrząsnęło, były jego słowa. A więc to prawda: przybyli tutaj, by badać Amalgamaty. By je "wyleczyć"... Taka była jego definicja leczenia? Zamykanie ich w ciasnych celach i wykorzystywanie jako obiekty testowe dla własnych celów?
Dwa lata... Ile jeszcze udało im się zepsuć przez ten czas?
Ale najbardziej uderzyło ją wyjaśnienie natury ich "Monstrum Malleo". A raczej potwierdzenie hipotezy Chary. Ich tajemniczy MacGuffin to broń przeciw potworom. Wręcz gaz bojowy. Zaprojektowany specjalnie po to, by zabijać wyłącznie Potwory. I ten śmieć z tytułem myślał, że ona uwierzy, że służyć miał wyłącznie do zlikwidowania Amalgamatów?
- Tsk... - syknęła, podchodząc do Johnny'ego i w gniewie wyrywając mu z ręki krótkofalówkę. Spojrzała wściekle na urządzenie, jakby liczyła, że człowiek po drugiej stronie częstotliwości poczuje na sobie jej wzrok, i nie kryjąc odrazy ani gniewu, jaki odczuwała w stosunku do naukowca, przemówiła przez zaciśnięte zęby: - A czemu niby mielibyśmy cię ratować? Jedną z osób, które w pierwszej kolejności rozpoczęły to piekło? To wy próbowaliście zagłębić się w coś, czego nie jesteście w stanie pojąć i w efekcie doprowadziliście do jeszcze większej destabilizacji! Nie mieliście pojęcia, w co się pakujecie; ponieśliście konsekwencje waszej wspólnej głupoty i teraz każesz nam po was posprzątać. A ten gaz? Co potem, jak już udałoby się go uwolnić? Może w waszym interesie jest potem rozpylenie go nad całym miastem? Ktoś już raz próbował pozabijać tu Potwory. Czemu mielibyśmy dawać szansę jeszcze jednemu takiemu ścierwu? Tchórz...
Po tych słowach oddała Lingardowi radio. Wręcz kipiała z wściekłości. Jej dłoń ściskała rękojeść Noża, aż bolały ją palce. Bez słowa wzięła latarkę i poświeciwszy dalej na korytarz, zrobiła parę kroków przed siebie, niewerbalnie sugerując "bratu", by ten do niej dołączył. Przy takim obrocie spraw mogliby równie dobrze spróbować porozumieć się z tym całym Alphą...

The member 'Chara' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 9

Ciężko było mu jakkolwiek sensownie skomentować wypowiedź doktorka. Śmierdziało najbardziej stereotypową klasyką na kilometr. Eksperymenty przeprowadzane rzekomo w dobrej wierze wyleczenia potworów, niesamowity przełom, który całkowicie zmienił pogląd na sytuację i dotychczasową pracę, schrzanienie się dosłownie całej operacji przez błahe niedopatrzenie, jakim jest luka w szczelności i zabezpieczeniach NAJWAŻNIEJSZEJ izolatki. No, w wielkim skrócie, wszystko poszło z dymem i oni są tu po to, aby posprzątać, eh? Uahh... Czyżby się znaleźli w jakimś pseudoodpicowanym horrorze klasy B?
Johnny nie miał nawet zamiaru protestować, kiedy Chara rzuciła się na trzymaną przez niego krótkofalówkę. Miał wrażenie, że ta zaraz wypali swoim wzrokiem dziurę w urządzeniu. Jedno jest pewne, nie chciałby być na miejscu tego całego Christophera. Sam młody dorosły raz po raz przymykał oczy podczas jej nieco przygłośnych wykrzykiwań. Biedny nawet jeszcze nie wie, jak wielkiej biedy sobie napytał. Prawdziwy sztorm dopiero nadejdzie. Nie żeby było mu szkoda takiej osoby, ale w końcu sam był człowiekiem. Męska solidarność? Hm, tak, tak to można chyba nazwać.
- Jak dobrze słyszałeś, mam ze sobą wkurwioną i uzbrojoną nastolatkę, ty nasz bohaterski rycerzu na białym koniu. Na twoim miejscu modliłbym się, aby nigdy nie dorwała się do twojego zadka, bo możesz tego mocno pożałować. - kiedy otrzymał z powrotem komunikator i podsumował to, co się przed chwilą zadziało, wydał z siebie iście ponury i ironiczny śmiech. Niemniej jednak, pomimo pozorów, cała sytuacja nie bawiła go na żaden sposób. Nawet taki najmniejszy i najbardziej spaczony.
Chara raczej przekazała mniej więcej to samo, co on by mu z chęcią powiedział, tak więc nie było raczej potrzeby, aby i on do tego wszystkiego dokładał swoje kolejne trzy grosze.
- Ehh... - westchnął, jakby momentalnie został pozbawiony wszelkich sił i chęci do dalszego działania i zarazem współpracy z osobą siedzącą po drugiej stronie kanału krótkofalówki. - Dam znać, kiedy znajdziemy tę waszą broń na potwory i zdecydujemy, co z nią zrobić. Jeśli uda nam się przeżyć, liczę na to, że będzie nam dane się spotkać. Chętnie zamieniłbym z tobą parę słów twarzą w twarz. - mruknął posępnie.
Oczywiście, że miał masę pytań, lecz na obecną chwilę liczyło się powstrzymanie dziejącego się w laboratorium burdelu. Jaka organizacja dokładnie odpowiada za tę całą masakrę, kto jest jej głową i czy mają więcej tego potworobójczego gazu? Tego i jeszcze więcej się dowiemy w następnym odcinku Mody na Spierdolenie.
Posiadacz duszy sprawiedliwości nawet nie oczekiwał na odpowiedź. Zwyczajnie ruszył dalej za szesnastolatką. Chyba nie było z nią najlepiej. Pierw te dwa napady paniki, a teraz to? Oby mu się po tym wszystkim nie posypała, bo był do bani w pocieszaniu i poprawianiu humoru innym.
Kiedy dotarli do chronionego terminalem przejścia, Johnny bezpardonowo skierował się do znajdującej się na ścianie klawiatury.
- Wszystko gra? - mruknął do Chary, spokojnie wystukując kod na konsoli, który po tylu próbach wykorzystania go zwyczajnie zapadł mu już w pamięci. - Uwierz mi, mnie też w środku gniecie na samą myśl o tym, co się tu wyprawia i z chęcią powybijałbym zęby każdemu odpowiedzialnemu za ten syf naukowcowi, ale nie ma co się specjalnie produkować na tych pacanów, kiedy nie możesz się do nich pierw dostać. Samo przekrzykiwanie się nic nie da. - wzruszył ramionami po wprowadzeniu odpowiednich cyfr. - Ale przyznam, że gdybym był na miejscu tego kolesia, to następnego dnia miałbym solidne opory przed wyjściem na miasto w obawie przed wpadnięciem na ciebie. - puścił czerwonookiej oczko, a następnie krótko się zaśmiał. Czy to źle, że bagno, w którym się znaleźli, coraz bardziej go bawiło? Musiał się jakoś bronić, bo szło tu dostać szajby.
Chwila... To brzmi znajomo...

Nawet nie zwracała szczególnej uwagi na to, co Johnny jeszcze mówi tamtemu tchórzowi. Niemniej wychwyciła parę słów bardzo adekwatnych do tego, jak się czuje i co chętnie zrobi temu śmieciowi, o ile Alpha jej nie prześcignie. Dokładnie tak jak mówił Lingard: była wkurwiona i uzbrojona. I doskonale wiedziała, jak z owej broni zrobić użytek.
Szybko dotarli do kolejnych zamkniętych drzwi z terminalem. Dziewczyna ustąpiła miejsca "bratu", by ten pobawił się przy komputerze. Z posępnym wyrazem twarzy wsparła plecy o ścianę i wlepiła wzrok w połać zdawałoby się nieskończonej czerni, która rozciągała się zaraz za nimi, zupełnie jakby chciała wychwycić jakiś ruch albo kształt. Powróciła wzrokiem do chłopaka dopiero w chwili, gdy ten wybudził ją z letargu swoim głosem. Potrząsnęła głową, udając spokój, chociaż wewnątrz wciąż wrzała i z niepokoju, i z wściekłości.
- Jestem świadoma konsekwencji, jakie mnie czekają, jeśli coś mu zrobię - rzekła ponuro, zerkając na Lingarda spod swej nieodzownej poszarpanej grzywki - ale gdybym przypadkiem się potknęła i mój Nóż w jakiś niesamowity sposób znalazłby się między jego żebrami, nie spiesz się za bardzo z pomocą, co? - zapytała pół żartem pół serio, z cierpkim uśmiechem na ustach. Naprawdę chciała już poznać prawdę o tym, co się tu dzieje; zakończyć ten koszmar i wyjść na powierzchnię. Chyba po raz pierwszy w życiu ucieszy się, że opuści Podziemie.
- Ciekawie, czy wiedzieli o tym, że ich przeklęte eksperymenty miały wpływ również na nas. O ile to faktycznie ich wina. A nie widzę powodu, żeby tak nie myśleć. Kiedy bawisz się czymś, czego nie rozumiesz, skutki mogą być katastrofalne. O ironio... - Wywróciła oczami na swoje własne słowa.

- Jasne, jestem pewien, że akurat wtedy coś mi przypadkiem wypadnie. - odparł z aroganckim uśmiechem na ustach w odpowiedzi na pseudo żartobliwą prośbę Chary.
W tych czasach niestety jedyną prawdziwą opcją sprawiedliwości był tylko i wyłącznie samosąd. Pomimo tego, że ludzie zazwyczaj mają o nim złe zdanie, tak w ich wypadku wydawał się on zaskakująco racjonalny. W końcu, gdyby tylko spróbowali załatwić prawnie któregoś z kolesi odpowiedzialnych za ten szajs, korupcja w sądzie i policji zrobiłaby bez wątpienia swoje. Wystarczy posmarować gdzie trzeba i viola! Czasami nie ma po prostu innego wyjścia, jeśli chce się załatwić coś raz a dobrze.
Kiedy wreszcie dostali się do wnętrza, Lingard wydał z siebie ciche, lecz naprawdę bardzo wyraźnie ironiczne gwizdnięcie. Oczywiście w pierwszej kolejności los poprowadził go do pewnego szklanego i najwidoczniej zablokowanego obiektu.
W momencie, gdy jego dłoń została dziwacznie poparzona, młodzieniec cicho zaklął pod nosem. Dlaczego nic nigdy nie może być proste, eh? Przecież już wystarczająco się tu wycierpieli! Kolejny odpicowany pokój z chuj-wie-czym do rozpracowania, woah... Gdyby tylko za każdym razem dostawał dychę za ogarnianie tego typu badziewia, byłby już dawno milionerem.
- Jesteśmy w środku, ty nasz rycerzu na białym koniu. Czyżbyś zapomniał nam o czymś wspomnieć, jeśli chodzi o tutejsze zabezpieczenia, hmm, Christuś? Po prostu powiedz, jak wyciągnąć ten wasz antypotworzy szajs. Domyślam się, że złym pomysłem byłoby próbowanie uzyskać do niego dostępu siłą, eh? - zagadał do trzymanej przez siebie krótkofalówki, licząc na uzyskanie jakichś ewentualnych wskazówek od Christophera. Jeśli była taka potrzeba, opisał mu ich otoczenie.
W międzyczasie udało mu się odnaleźć kartkę z powypisywanymi na niej punktami, którą chwilę później podał Charze, aby także się co nieco rozeznała w sytuacji. Fragment z karmieniem "Długiego Konia" szczególnie wzbudził w nim chęć przewrócenia oczami, a następnie przewrócenia się całym swoim ciałem na nóż towarzyszącej mu szesnastolatki. Czemu ludzie zawsze muszą wszystko utrudniać?! To jakiś żart?
- Chwila... Może coś jeszcze uda nam się tu znaleźć. - mruknął do dziewczyny, chcąc jeszcze dodatkowo przeszukać na wszelki wypadek pokój.

The member 'Johnny' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 3

Kolejny łomot... Jeśli to nie sprawka Alphy, to pewnie jakiegoś innego stworzenia, które chodziło sobie samopas po laboratorium. Czymkolwiek nie było źródło owych zakłóceń, zniknęły one tak samo szybko, jak się pojawiły. Przynajmniej przez tą krótką chwilę nie musieli słuchać potencjalnego trajkotania tej pomyłki w kitlu.
Tymczasem Lingardowi udało się przebić dla nich przez drzwi. Chara weszła wraz z nim do środka i natychmiast zaświeciła latarką w kierunku ich znaleziska. Wyglądało na to, że trafili do najgłówniejszego z głównych laboratoriów w całym tym kompleksie. Nie mogła zliczyć najróżniejszych cudów technologii, które okalały całe to pomieszczenie. Zupełnie jakby przenieśli się z horroru do jakiegoś science fiction! Na dobrą chwilę zapomniała o goryczy, a tą zastąpiła ciekawość. Do czego to wszystko służyło? To te oszołomy tu to wniosły? A może ta maszyneria już tutaj była, jeszcze w czasach, gdy pracowała tu Alphys? A może jeszcze dłużej?...
Przez chwilę straciła z oczu Johnny'ego, który sam wydawał jej się zainteresowany ich znaleziskiem, lecz szybko zwróciła na niego wzrok, gdy usłyszała jego bolesny syk. Zwróciła głowę w jego kierunku i wnet powrócił poprzedni, ponury nastrój. Chyba znaleźli już to ich pseudo-panaceum. Jakaś tuba za szklanymi drzwiami. Niewątpliwie to tutaj musieli przechowywać swoje "Monstrum Malleo".
Przejęła od Lingarda notatkę i sama na nią spojrzała. Co za "Długi Koń"? Co albo kogo ktoś miał pocieszyć? I do czego był ten kod?
- Jak już go wołasz, to zapytaj o tego "Długiego Konia". I o całą resztę tych bazgrołów - zasugerowała "bratu", wskazując mu pozycje na notatce. Tymczasem sama zaczęła włóczyć się po pomieszczeniu i poszukiwać wzrokiem... czegoś. Czegokolwiek, co mogłoby pomóc na ich nieciekawą sytuację. - Przysięgam: jeśli ten Alpha mu czegoś nie zrobi, to ja mu coś zrobię...

Rzut na przeszukanie

The member 'Chara' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 3

- Rękawica ochronna, huh? - powtórzył z zastanowieniem w głosie za jajogłowym sam do siebie, ponownie rozglądając się po pomieszczeniu.
Niestety nie udało się im jej odnaleźć w tym pokoju, więc, tak jak powiedział doktorek, musieli zajrzeć gdzie indziej. Skoro ta część laboratorium świeciła pustką, wypadałoby skierować się do poprzednio pominiętych z ostrożności drzwi, czyż nie? Cóż, sam po cichu liczył na to, że uda im się kompletnie ominąć znajdujące się za nimi wariatkowo, lecz, jak widać, los nadal nie był po ich stronie.
- Co powiesz na złożenie wizyty naszym głośnym sąsiadom? - mruknął z niepoprawnym rozbawieniem do Chary, samemu kierując swoje kroki ku wyjściu.
Oczywiście przed opuszczeniem pomieszczenia młodzieniec zapobiegawczo wyjrzał zza rogu, aby przypadkiem nie władować się na wielkiego i wkurwionego Alphę. To samo dla pewności zrobił z drugą Amalgamatową Puszką Pandory, cały czas trzymając broń w pogotowiu, nie ważne, jak bardzo mu się to nie podobało. Czegokolwiek by we wnętrzu nie zobaczył, jeśli było stosunkowo bezpiecznie, spróbował odnaleźć przedmiot wymagany do zrobienia wreszcie jakiegoś postępu. W końcu głupio by było, gdyby teraz utknęli bez większych szans na rozwiązanie tej sprawy, czy chociażby ucieczkę.

The member 'Johnny' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 12

Kurz, nieczytelne notatki... W sumie tylko tyle udało im się tutaj znaleźć. Ci jajogłowi nie pozostawili tu po sobie nic przynajmniej w ułamku przydatnego. Gdyby Chara myślała jak teoretyk spiskowy, zapewne pomyślałaby, że spodziewali się jakiegoś nalotu i pozbyli się prawie wszystkich dowodów. Kto wie, może nawet tak było? W końcu gdyby ktoś tutaj węszył i odkrył ich nieudolne eksperymenty... Powiedzmy, że byliby całkiem sporą sensacją na terenie miasta, a może i dalej. Pewnie nawet nie spodziewali się tu żadnego towarzystwa...
...a tu proszę! Znikąd znalazła się dwójka bezsennych dzieciaków z Podziemia, które liczyły na odnalezienie rozwiązania ich koszmarów, a zamiast tego dostały całą przeklętą konspirację jakichś szalonych naukowców i są teraz bardzo, bardzo złe i sfrustrowane.
Chara bez słowa ruszyła zaraz za "bratem" z powrotem ku celom Amalgamatów. Skoro tutaj nie znaleźli żadnych rękawic do zabrania tej puszki pełnej lotnego ludobójstwa, to może gdzieś tam im się uda. Chociaż sama myśl, by wykorzystać ten syf na kimkolwiek i czymkolwiek wzbudzał w dziewczynie odrazę, to bez niego nie dadzą rady choćby pomyśleć o przedarciu się przez Alphę. Którego dość długo już nie słyszeli, co raczej nie zwiastowało niczego dobrego.
- I jak, masz coś? - przerwała wreszcie ciszę ze swej strony, zerkając na Lingarda. Sama również dołączyła do poszukiwań. We dwójkę pokryją większą powierzchnię w krótszym czasie. Poza tym w ten sposób ciężej będzie potencjalnemu agresywnemu Amalgamatowi zaskoczyć któreś z nich, kiedy będą pilnować sobie nawzajem pleców. - I wszystko to przez "zwykłe" złe sny...

The member 'Chara' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 2